Wat moet het kosten en wie gaat dat betalen ? Dat is een veel gestelde vraag bij de inspanningen die dienen te gebeuren om de klimaatverandering tegen te gaan. Een mooie quote van een slimme professor vond ik : "wat zal het ons opbrengen ?" Als economist en ondernemer is dit inderdaad een veel wijzer en optimistischer vraag. Zie het stoppen van de opwarming van de aarde als een kans om te "investeren" in een duurzame, gezonde en eerlijk verdeelde wereld. En op dat vlak is er nog veel werk aan de winkel. Fantastisch toch dat er hier heel wat opportuniteiten voor het grijpen liggen.
De kracht van verandering De NVA heeft de mond vol van de kracht van verandering. Een klein overzicht van een aantal "verwezenlijkingen" :
Verplichte verzekering 10-jarige aansprakelijkheid aannemer Vanaf juli 2018 zijn aannemers en studiebureaus verplicht om ook een verzekering af te sluiten voor het dekken van hun 10-jarige aansprakelijkheid. Deze verplichting geldt voor :
- werken aan woningen of appartementen waarbij het verplicht is om een beroep te doen op een architect en - waarbij problemen met de stabiliteit, de stevigheid en de waterdichtheid van de woning kunnen optreden. Het doel van deze verplichte verzekering is nobel. Enerzijds moet het de discriminatie die bestaat met de bestaande verzekeringsplicht voor architecten wegnemen en anderzijds meer bescherming en garanties inbouwen voor de consument bouwheer. Toch zijn hier enkele kritische bedenkingen bij te maken. Deze verplichte verzekering is, naast veiligheidscoördinatie en EPB-regelgeving, weerom een bijkomende bouwkost die noodgedwongen zal worden doorgerekend. De vraag kan ook worden gesteld of dit effectief een betere bescherming is voor de bouwheer. Een bouwproces begint bij de architect/studiebureau met een goed constructief plan. Wegens de opleiding en erkenning van de architect bestaan hier voldoende garanties. Bovendien is deze architect reeds verplicht om voor zijn aansprakelijkheid een verzekering af te sluiten. Vervolgens moet het werk correct worden uitgevoerd door een erkende aannemer die hiervoor een verplichte beroepsopleiding dient gevolgd te hebben en verplicht dient aangesloten te zijn bij het W.T.C.B. Tijdens de uitvoering van de werken dient de architect voldoende controle uit te voeren, zeker op wat betreft de cruciale fazen van het bouwproces. Een aannemer heeft er bij de uitvoering van zijn werken alle belang bij om naar stabiliteit, stevigheid en waterdichtheid alles zo goed mogelijk en "first time right" uit te voeren. Als tijdens de bouw een constructie instort is hij hier ontegensprekelijk voor aansprakelijk en dient hiervoor door hem het best een "exploitatie"verzekering te worden aangesloten. Tenslotte heeft de bouwheer heel wat middelen in handen om er zich van te vergewissen dat de aannemer voldoende bekwaam is, en dat de werken op een correcte manier worden/werden uitgevoerd. Het gaat hier over het nakijken van referenties, erkenning en aansluiting van de aannemer bij het W.T.C.B., beschermingen in het kader van de wet Breyne,... Als er zich een bouwprobleem voordoet zijn momenteel drie partijen betrokken, nl architect, aannemer(s) en bouwheer. Door de invoering van een verzekering wordt hier nog een vierde partij aan toegevoegd, nl. de verzekeringsmaatschappij. Dit maakt het nog wat ingewikkelder om tot een oplossing te komen. En als een verzekeringsmaatschappij een mogelijkheid ziet om niet te moeten betalen, dan zullen ze het zeker niet laten. Hierdoor komt de aansprakelijkheid automatisch terug naar de aannemer want deze blijft zeer dikwijls het eerst rechtstreekse aanspreekpunt. Ik stel mij ook de vraag of een verzekering met een duurtijd van 10 jaar wel voldoende is. Doorgaans wordt een gebouw voor meer dan 30 jaar gebouwd. Er zijn misschien wel malafide aannemers, maar er zijn er nog meer die het een erezaak vinden om gebouwen te realiseren die meer dan een mensenleven meegaan. Het zijn deze aannemers die zich wel eens kunnen realiseren dat ze hun kwaliteitsnorm veel te hoog hebben ingesteld en hun garantie mogen verlagen naar een levensduur van 10 jaar. Dan is de vraag of deze verplichte verzekering zijn doel niet voorbijschiet. België heeft samen met een aantal Scandinavische landen (Zweden, Denemarken en Noorwegen) één van de hoogste belastingen van de wereld.
Frappant is dat inwoners van deze landen hier niet (of minder) over klagen en deze hoge belastingen niet beschouwen als oneerlijk en zwaar. Terwijl dit in België als ondraagbaar en onfair wordt beschouwd. Wat maakt nu het verschil. Deze landen hebben één van de hoogste levensstandaarden, zeer lage werkloosheid, een zeer hoge activiteitsgraad (ook voor 50+), zeer goede sociale zekerheid (bv. uitgebreid ouderschapsverlof ook voor mannen en in de top 10 van de landenrangschikking) en gezondheidszorg, een kwalitatief hoogstaand onderwijs, een van de meest duurzame en milieuvriendelijke economieën, een prima leefmilieu, een lage staatsschuld, een hoge mate van veiligheid (ook in het verkeer),… In België hebben we een aanvaardbare levensstandaard, hoge werkloosheid, een lage activiteitsgraad, een middelmatige sociale zekerheid (bv. lage pensioenen en in de landenrangschikking langer dan de VS), goede maar zeker geen buitengewone gezondheidszorg, een goed onderwijs in het noorden (maar wel met een slechte schoolinfrastructuur) maar gebrekkig in het zuiden, één van de meest vervuilende en minst duurzame economie, een vervuild leefmilieu (slechte luchtkwaliteit), bij de top van de landen met de hoogste staatschulden, onveilig verkeer,… Blijkbaar krijgen de inwoners van de Scandinavische landen heel wat “waar” voor hun geld. Zou dit niet de verklaring kunnen zijn waarom in het algemeen “alle” soorten van belastingen in België als onevenwichtig en onrechtvaardig worden beschouwd ? Kortom, een hoge bijdrage aan belastingen maar relatief weinig return. Rechtvaardige belastingen zijn dus niet alleen dat iedereen bijdraagt, maar ook dat deze belastingen op een rechtvaardige en zo efficiënt mogelijke manier worden beheerd en herverdeeld. Het kan niet de bedoeling zijn dat een onredelijk hoog bedrag blijft hangen bij de werking van het overheidsapparaat. En hoe lager de belastinggraad voor alle soorten van inkomsten hoe billijker die door iedereen zullen worden beschouwd. Want in België wordt onder rechtvaardige belastingen door onze beleidsvoerders meestal verstaan dat alle inkomsten buitensporig moeten worden belast. Een in het verleden “vergeten” belasting op één of ander inkomen wordt ingevoerd, maar hierbij wordt telkens vergeten om een bestaande overdreven belasting te milderen. Met dank aan de CD&V voor dit geniale idee.
Hiermee hebben de fiscalisten een bijkomend instrument om een belastingvermindering te realiseren. Met dit idee zullen succesvolle bedrijven, die meerwaarde creëren worden gestraft omdat ze het zo goed doen. Verlieslatende ondernemingen daarentegen zullen in de gading van personen vallen die op zoek zijn om nog snel een aftrekpost op hun belastingen te vinden. Dit is een negatieve vorm van speculatie. Verlieslatend zijn wordt beloont met een belastingvermindering ! Het is bovendien ook een bom onder het budget van de overheid. Immers, je kan er van op aan dat minderwaarden fiscaal zullen worden gerecupereerd, terwijl meer waarden niet zullen worden gerealiseerd. En ondernemingen zullen ook wel vindingrijk genoeg zijn om een verschuiving door te voeren van meerwaarde (in sé gereserveerde winsten) naar een hogere uitkering van dividenden omdat dit minder wordt belast. Het gevolg hiervan is wel dat deze winsten het bedrijf zullen verlaten en niet meer kunnen worden aangewend om investeringen te financieren. Multinationals zullen eveneens de dans ontspringen, ze zullen hun meer waarden elders dan in België realiseren. Hoe stom kan het zijn, in een economische redenering begrijp ik hier niets meer van. En dan zwijgen we nog over de administratieve rompslomp die dit met zich zal brengen. Immers om te kunnen aantonen waar en wanneer een meerwaarde zal worden gerealiseerd dient elke transactie zorgvuldig te worden geregistreerd. En wat met buitenlandse aandelen aangekocht buiten België ? Fiscale paradijzen zullen alleen maar meer floreren. Van een eerlijke fiscaliteit moet het de bedoeling zijn dat het nemen van initiatieven, werken en positieve inzet om iets te realiseren wordt beloond en niet bestraft. Alle deelnemers aan het economisch leven, zoals daar zijn de werknemers/gezinnen, werkgevers/bedrijven, financiers/aandeelhouders,… dienen op een evenwichtige en faire manier te worden belast. Mij lijkt het veel eenvoudiger om de huidige fiscaliteit sterk te vereenvoudigen. Een ingewikkelde fiscaliteit met uitzondering op uitzondering,… maakt dat geen enkele gewone belastingplichtige het nog begrijp. Alleen zij die de middelen hebben om een beroep te doen op een leger specialisten (juristen, fiscalisten, accountants,…) zal kunnen genieten van een gunstig regime. In dit land is het zo ver gekomen dat de belastingadministratie zelfs niet meer in staat is, met dank aan de laatste staatshervorming, om de belastingen correct te berekenen. Volgens minister Van Overtveldt is dit zelfs de taak van de belastingplichtige. Hoe ver is het gekomen dat de belastingbetaler zelf zijn belastingen dient te berekenen ? Hoe ver zijn we dan verwijderd van een eerlijke fiscaliteit ? Een krasse uitspraak van een minister waarvan we de naam niet gaan noemen.
|
AuteurWim Huybrecht Archives
Februari 2019
Categorieën
Alles
|